Ahmet Orhan - 30 Ocak 2010 Bugünlerde Beşiktaşlıların sıkıntısı, takımın kötü sonuçlar almasından çok; yarın yapılacak başkanlık seçimi gibi görünüyor. Pek çok Beşiktaşlının iki cami arasında binamaz kaldığını, bu nedenle gidip gidip aralarındaki meyhanelerde demlendiğini söylemek yanlış olmasa gerek.
Eğer bu seçimleri de Demirören Grubu kazanacak olursa Beşiktaş taraftarının bundan sorumlu tutacağı iki camia var; Fenerbahçe ve Galatasaray kulüpleri. Bu iki takım geçen yıl gösterdikleri kötü performans yüzünden neredeyse tarihin en başarısız başkanlarından birisini iki kupayla onurlandırarak ezeli rakiplerine yapabilecekleri en büyük kötülüğü yaptılar. Edip Cansever bir üvey annenin fenalığını anlatmak için söyler ya: “Çocukken vururdu, kanatırdı, ezerdi / Bu kez de / Anladım severekten / Okşayaraktan yapmak istedi aynı şeyi.”
Son açıklamalarına bakacak olursak Demirören, başkanlık değil liderlik yapacağını duyurmuş. Geçen yıl kazanılan iki kupanın ardından Mustafa Denizli bir mağlubiyet sonrası Revna Hanım’la göz göze geldiğini ve o gün şampiyonluğu kazanmaktan başka çaresi olmadığını anladığını söylemişti. Liderlik bu olsa gerek; futbolumuzun en kariyerli hocalarından birisini sadece bir bakışla etkilemek, sevk ve idare etmek. Yani Beşiktaş’ın mutlaka Demirören Grubu’ndan bir lidere gereksinimi varsa benim adayım Revna Hanımdır. Yıldırım Demirören’in yeniden aday olmasını engelleyeceği konusunda da umutluydum; ama olmadı.
Murat Aksu’ya bakacak olursak, Gülengül Altınsay hamlesiyle ne kadar kıvrak bir taktisyen olduğunu gösterdi. Oysa Altınsay ismi bir seçim kazandıracak olsaydı, taraftarın gönlündeki tek isim, İbrahim Altınsay adaylığını koyabilmiş olurdu. Ama iki Altınsay’dan bir aday yaratamadı Beşiktaş camiası.
Hep şöyle bi cümle kurmak istemişimdir: “Abdulkadir Aksu Bakan olmasının hemen ardından TJK hakkında bir soruşturma başlatmış mıdır? Soruşturma sürerken Murat Aksu 7.500 Liraya TJK’ya danışman atanmış mıdır?” Meclis kürsüsünden bir soru önergesi vermek gibi… Sadece Türkiye’de değil, Avrupa’da da sayılı “solcu” taraftar grubu olarak bilinen Beşiktaş taraftarının AKP gölgeli bir yönetimi benimsemeyeceği açık. Bu durumda Aksu’nun seçilmesinin Demirören dönemine göre daha sancılı bir sürece gebe olduğunu söyleyebiliriz.
Bu iki adayın Beşiktaş taraftarının içine sinmiyor olmasının dışında bir ortak noktaları daha var. Her ikisi de babalarıyla birlikte anılıyor. Jale Parla’yı tanıyanlarınız vardır. Kendisi edebiyat kuramcısı olarak pek çok incelemeye imza atmıştır. Tanzimat romanının epistemolojik temelleri üzerine” Babalar ve Oğullar” adlı incelemesinde Tanzimat romancısının ölmekte olan bir ideolojiyi ayakta tutma çabası olarak Baba’ya itaati ön plana çıkardığını ve öğütlediğini söyler. Recaizade’nin “Araba Sevdası”ni bir de bu gözle okuyun isterseniz. Öte yandan aynı dönemde yaşamış olan Beşir Fuad’dan da söz eder Parla: “Ameliyatımı icra ettim. Hiçbir ağrı duymadım. Kan aktıkça biraz sızlıyor, kan aksın diye hiddetle kolumu kaldırdım. Baygınlık gelmeye başladı.” Edebiyat ve bilim dünyamızın erken materyalist ve pozitivistlerinden Beşir Fuad, intiharını dakika dakika not etmiş, ölüm onu kalem tutamaz biçimde esir alana kadar sürdürmüştür raportörlüğünü.
Oğul olma durumuna epistemolojik olarak karşı çıkış; sembolik olarak babanın ölümüyle sonuçlanması gereken bu süreç başarılı bir biçimde sonuçlanırsa, o oğulun birey olma yolunda son engeli de aştığını söyleyebiliriz. Oğulluğa karşı çıkmaya hiç yeltenmeyen evladın ise otorite karşısında iki büklüm, mazlum karşısında şahin kesildiklerini gösteren pek çok örnek olduğunu da biliriz. Ne diyordu Ece Ayhan; “Oğullar oğulluktan sessizce çekilmesini bilmeilidir, abiler!” Baba Hakkı’nın oğlu bile olsanız böyle bu.
Ezcümle; iki Altınsay’dan bir aday yaratılamadıysa, benim adayım Revna Hanım’dır. Hem lider vasıfları taşıyor hem de kimsenin oğlu değil.
Eğer bu seçimleri de Demirören Grubu kazanacak olursa Beşiktaş taraftarının bundan sorumlu tutacağı iki camia var; Fenerbahçe ve Galatasaray kulüpleri. Bu iki takım geçen yıl gösterdikleri kötü performans yüzünden neredeyse tarihin en başarısız başkanlarından birisini iki kupayla onurlandırarak ezeli rakiplerine yapabilecekleri en büyük kötülüğü yaptılar. Edip Cansever bir üvey annenin fenalığını anlatmak için söyler ya: “Çocukken vururdu, kanatırdı, ezerdi / Bu kez de / Anladım severekten / Okşayaraktan yapmak istedi aynı şeyi.”
Son açıklamalarına bakacak olursak Demirören, başkanlık değil liderlik yapacağını duyurmuş. Geçen yıl kazanılan iki kupanın ardından Mustafa Denizli bir mağlubiyet sonrası Revna Hanım’la göz göze geldiğini ve o gün şampiyonluğu kazanmaktan başka çaresi olmadığını anladığını söylemişti. Liderlik bu olsa gerek; futbolumuzun en kariyerli hocalarından birisini sadece bir bakışla etkilemek, sevk ve idare etmek. Yani Beşiktaş’ın mutlaka Demirören Grubu’ndan bir lidere gereksinimi varsa benim adayım Revna Hanımdır. Yıldırım Demirören’in yeniden aday olmasını engelleyeceği konusunda da umutluydum; ama olmadı.
Murat Aksu’ya bakacak olursak, Gülengül Altınsay hamlesiyle ne kadar kıvrak bir taktisyen olduğunu gösterdi. Oysa Altınsay ismi bir seçim kazandıracak olsaydı, taraftarın gönlündeki tek isim, İbrahim Altınsay adaylığını koyabilmiş olurdu. Ama iki Altınsay’dan bir aday yaratamadı Beşiktaş camiası.
Hep şöyle bi cümle kurmak istemişimdir: “Abdulkadir Aksu Bakan olmasının hemen ardından TJK hakkında bir soruşturma başlatmış mıdır? Soruşturma sürerken Murat Aksu 7.500 Liraya TJK’ya danışman atanmış mıdır?” Meclis kürsüsünden bir soru önergesi vermek gibi… Sadece Türkiye’de değil, Avrupa’da da sayılı “solcu” taraftar grubu olarak bilinen Beşiktaş taraftarının AKP gölgeli bir yönetimi benimsemeyeceği açık. Bu durumda Aksu’nun seçilmesinin Demirören dönemine göre daha sancılı bir sürece gebe olduğunu söyleyebiliriz.
Bu iki adayın Beşiktaş taraftarının içine sinmiyor olmasının dışında bir ortak noktaları daha var. Her ikisi de babalarıyla birlikte anılıyor. Jale Parla’yı tanıyanlarınız vardır. Kendisi edebiyat kuramcısı olarak pek çok incelemeye imza atmıştır. Tanzimat romanının epistemolojik temelleri üzerine” Babalar ve Oğullar” adlı incelemesinde Tanzimat romancısının ölmekte olan bir ideolojiyi ayakta tutma çabası olarak Baba’ya itaati ön plana çıkardığını ve öğütlediğini söyler. Recaizade’nin “Araba Sevdası”ni bir de bu gözle okuyun isterseniz. Öte yandan aynı dönemde yaşamış olan Beşir Fuad’dan da söz eder Parla: “Ameliyatımı icra ettim. Hiçbir ağrı duymadım. Kan aktıkça biraz sızlıyor, kan aksın diye hiddetle kolumu kaldırdım. Baygınlık gelmeye başladı.” Edebiyat ve bilim dünyamızın erken materyalist ve pozitivistlerinden Beşir Fuad, intiharını dakika dakika not etmiş, ölüm onu kalem tutamaz biçimde esir alana kadar sürdürmüştür raportörlüğünü.
Oğul olma durumuna epistemolojik olarak karşı çıkış; sembolik olarak babanın ölümüyle sonuçlanması gereken bu süreç başarılı bir biçimde sonuçlanırsa, o oğulun birey olma yolunda son engeli de aştığını söyleyebiliriz. Oğulluğa karşı çıkmaya hiç yeltenmeyen evladın ise otorite karşısında iki büklüm, mazlum karşısında şahin kesildiklerini gösteren pek çok örnek olduğunu da biliriz. Ne diyordu Ece Ayhan; “Oğullar oğulluktan sessizce çekilmesini bilmeilidir, abiler!” Baba Hakkı’nın oğlu bile olsanız böyle bu.
Ezcümle; iki Altınsay’dan bir aday yaratılamadıysa, benim adayım Revna Hanım’dır. Hem lider vasıfları taşıyor hem de kimsenin oğlu değil.
Yorumlar
Yorum Gönder